Psychologią, jako nauką o człowieku, jego funkcjonowaniu, rozwoju, wpływie psychiki na ciało i ciała na ducha – interesuję się od czasów szkolnych. Jest to dla mnie tak fascynująca dziedzina, że do dziś nie potrafię stwierdzić, który jej obszar jest mi szczególnie bliski. Czerpię więc garściami z psychologii pozytywnej, psychologii poznawczej, systemowej, humanistycznej, doceniam psychoanalizę i behawioryzm, a także zgłębiam dorobek szkół psychoterapeutycznych, starając się być na bieżąco z nowymi nurtami, które aktualnie się tworzą i rozwijają. Taki stan rzeczy powoduje, że moją siłą jest umiejętność pracy różnymi metodami i bogata wiedza w tym zakresie, którą systematycznie poszerzam.

Motyw bycia dla innych towarzyszy mi w życiu odkąd sięgam pamięcią – niezależnie od tego czy byłam wolontariuszem w domu pomocy społecznej dla osób niepełnosprawnych, czy kierownikiem działu personalnego w międzynarodowej korporacji – wszędzie tam spotykałam człowieka. Był to człowiek samotny, cierpiący, przygnębiony, zagubiony, pozornie szczęśliwy, młody, w kryzysie wieku średniego, skoncentrowany na karierze zawodowej, poświęcający się rodzinie, żyjący swoimi kompleksami, albo skoncentrowany tylko na sobie. Spotykani przeze mnie ludzi byli Polakami i obcokrajowcami, wierzącymi, ateistami, będący w związkach oraz single, poszukujący ścieżki rozwoju zawodowego, chcący poprawić relacje z innymi, mający myśli samobójcze, czy zastanawiający się nad sensem życia. Co ich łączyło? Potrzeba dzielenia tego trudnego doświadczenia z drugim człowiekiem. Człowiekiem, któremu ufają i z którym czują się bezpiecznie. Jedni potrzebowali relacji terapeutycznej inni mentora, który im wskaże drogę, a jeszcze inni towarzysza, który pójdzie z nimi samodzielnie wyznaczoną ścieżką i dopilnuje, aby z niej nie zboczyli.

Stąd też z moimi klientami pracuję w ramach konsultacji psychologicznych lub coachingu – zależnie od potrzeb klienta, wspólnie decydujemy o właściwej ścieżce.